Το απαγορευμένο ποδήλατο

Η δεκάχρονη Γουάντζντα είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το πράσινο ποδήλατο που λαχταρά. Τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει όμως είναι πολλά, με σημαντικότερο το ότι στη Σαουδική Αραβία θεωρείται ανήθικο για τις γυναίκες να κάνουν ποδήλατο.

Η Wadjda (Waad Mohammed) είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι που μένει σε ένα προάστιο του Ριάντ, της πρωτεύουσας της Σαουδικής Αραβίας. Αν και ζει περιτριγυρισμένη από ένα συντηρητικό περιβάλλον, έχει αστείρευτο κέφι, είναι πολυμήχανη και συνεχώς προκαλεί τα όρια του επιτρεπτού. Έχει ερωτευτεί ένα πράσινο ποδήλατο και αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να το αποκτήσει. Στο δρόμο της θα βρει πολλά εμπόδια αλλά δεν θα το βάλει κάτω. Ακόμα και αν στη χώρα της θεωρείται ανήθικο για ένα κορίτσι να κάνει ποδήλατο!

Ένας κινηματογραφικός άθλος, το «Wadjda» είναι η πρώτη ταινία γυρισμένη εξ ολοκλήρου στη Σαουδική Αραβία, και την οποία μάλιστα σκηνοθέτησε γυναίκα. Και όλα αυτά σε μία χώρα όπου έχει απαγορευθεί η λειτουργία κινηματογράφων εδώ και 30 χρόνια και όπου απαγορεύεται στις γυναίκες να ψηφίζουν και να οδηγούν ακόμα και ποδήλατο.

Σκηνοθεσία Χάιφα Αλ-Μανσούρ με τους: Γουάαντ Μοχάμεντ, Ρεέμ Αμπντουλάχ, Σουλτάν Αλ Ασάφ

Wadjda
ΠΗΓΗ

Το δέντρο που πληγώναμε (1986)

*«Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελίωδη (1986) / Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης / Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου / Πρωταγωνιστούν: Δήμος Αβδελιώδης Γιάννης Αβδελιώδης Νίκος Μιοτέρης Μαρίνα Δεληβοριά Τάκης Αγόρης

Σε ένα καλοκαίρι που διαδραματίζεται μακριά από τα παράλια, σε μια Χίο που αφήνει τα χέρια της να κολλάνε από τη μαστίχα που τρέχει σαν δάκρυ από τα «πληγωμένα» μαστιχόδεντρα και ένα δάσος που για ένα παιδί μοιάζει με μια ζούγκλα στην οποία μπορεί να κρυφτεί και να εγκλωβιστεί με το ίδιο ρίσκο να μείνει για πάντα παγιδευμένο μέσα στην ευλογημένη οργή της ίδιας της φύσης, το «Δέντρο που Πληγώναμε» είναι μια πράξη (κινηματογραφικής) ελευθερίας.

Δεν είναι μόνο η απελευθέρωση ενός πουλιού που έχει παγιδευτεί στα κλαδιά των δέντρων σε μια από τις σκηνές που δύσκολα ξεχνάς όταν την έχεις δει όταν είσαι παιδί, αλλά μια συνολική αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει ταυτόχρονα από την παιδική ανεμελιά και το φυσικό τοπίο - δύο δυνάμεις που ενώνουν την ισχύ τους μαζί με την κινηματογραφική αδεία του Αβδελιώδη σε ένα μικρό έπος για το τι σημαίνει να γίνεσαι πιο δυνατός από τις ίδιες τις «πληγές» σου.

ΠΗΓΗ

Ο ΨΥΛΛΟΣ

Στην ταινία ένας δωδεκάχρονος μαθητής ο Ηλίας Συλαΐδης που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού.

Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του.

Ο μικρός Ηλίας  είναι πια ταυτισμένος με την εφημερίδα του. Κανείς πια δεν τον φωνάζει με τ' όνομά του, αλλά τον αποκαλούν "Ψύλλο".

Ο Ψύλλος «είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου, είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά» γράφει σε κάποιο φύλλο της εφημερίδας του. Ο Ψύλλος «είναι επίσης μια απόπειρα για ονειροπόληση, αισιοδοξία κι ελπίδα -το τσίμπημα στην κοιμισμένη ευαισθησία μας. Είναι πάνω απ' όλα η ομορφιά των αθώων παιδικών ματιών».

Τα βραβεία και οι διακρίσεις της

«Ο Ψύλλος» έχει βραβευτεί ως η Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία για Παιδιά και Νέους τη διετία 1989-1990, 1o βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους στο 41o Φεστιβάλ Βερολίνου το 1991, το 1o βραβείο στο 8o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγο το 1991, το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου από την Ένωση Ιρλανδών Σεναριογράφων στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπέλφαστ το 1992, το 1o βραβείο στο Βαλκανικό Φεστιβάλ Σόφιας το 2000, το 1o βραβείο στο Φεστιβάλ «Du grain a moudre» στη Χάβρη το 2001.

ΠΗΓΗ