Τι είναι αυτό;

Πατέρας και γιος κάθονται σε ένα παγκάκι όταν ξαφνικά έρχεται ένα σπουργίτι. Μία ταινία μικρού μήκους του 2007 από τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο.

Μικρές Χαρές

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζούσε ένα αγόρι. Διαφορετικό από όλα τα άλλα. Τον έλεγαν Ευτύχη. Ολα κυλούσαν ήρεμα στη ζωή του ώσπου κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ένα γεγονός έγινε η αιτία για να δει τη ζωή με άλλα μάτια.

Τότε, του αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό. Η λύση σε ένα γρίφο που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να λύσουν εδώ και χιλιετίες. Του αποκαλύφθηκε  τ ο  ν ό η μ α  τ η ς  ζ ω ή ς. Ο Ευτύχης τώρα ξέρει πως η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από στιγμές μικρές, ασήμαντες, αδιόρατες στιγμές.

Οπως το να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα. Να ονειρεύεσαι. Να ξυπνάς από το τραγούδι ενός σπουργιτιού, πάνω σε φρεσκοπλυμμένα μυρωδάτα σεντόνια. Δίπλα σε κάποιον που αγαπάς, να τον αγγίζεις, να τον μυρίζεις.

Να αισθάνεσαι το ζεστό νερό να πέφτει με δύναμη στο πρόσωπό σου. Το σπίτι να γεμίζει μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ. Να κρατάς μια ζεστή κούπα όταν έξω κάνει κρύο. Να κόβεις ένα λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο. Να νιώθεις τον δροσερό φθινοπωρινό άνεμο να σου χτυπάει το πρόσωπο. Να αισθάνεσαι ελαφρύς και άδειος από σκέψεις, μέσα στην απόλυτη ηρεμία. Κάτω από το νερό.

Να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που έκανες μικρός. Οταν όλοι τρέχουν κάτω από τις ομπρέλες, εσύ να στέκεσαι κάτω από τη βροχή. Να περπατάς ξυπόλητος άνω στο φρεσκοβρεγμένο, δροσερό γρασίδι. Να βγάζεις βόλτα ένα μπαλόνι. Να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, πως μια πασχαλίτσα είναι ένας καλός οιωνός. Να μη φοβάσαι. Να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου.

Να ακούς τα κύματα να σκάνε στην ακτή. Να νιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να σου ψιθυρίζει κάποιος ένα μυστικό. Να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα, ακόμα κι αν οι άλλοι ξέρουν πως... δεν μπορείς να το δεις». 
ΠΗΓΗ

OCTPOB - ΤΟ ΝΗΣΙ

Η ταινία είναι Ρωσσικής παραγωγής, με τίτλο OCTPOB δηλαδή Το Νησί. Τον Νοέμβριο του 2006 κυκλοφόρησε στην Ρωσία με μεγάλη επιτυχία η ταινία του ρώσου σκηνοθέτη Παύλου Λούγγιν ΤΟ ΝΗΣΙ. Η ταινία μας παρουσιάζει ένα επεισόδιο του β Παγκοσμίου πολέμου σε νησί στην λευκή θάλασσα όπου αρχίζει η τραγωδία ενός νεαρού ρώσου ναύτη που τον εξαναγκάζουν οι Γερμανοί να εκτελέσει τον αξιωματικό του για να του χαρίσουν την ζωή.
Στην συνέχεια η ταινία μας μεταφέρει στο έτος του 1974 σε ένα μοναστήρι της ιδίας περιοχής όπου ο νεαρός ναύτης ως μοναχός Ανατόλιος τώρα προσπαθεί να ξεπεράσει με την προσευχή της καρδιάς το βαθύ τραύμα της ενοχής για το αμάρτημα του φόνου.Ο σεναριογράφος Δ. Σόμπολεβ, στο ερώτημα σε ποιους απευθύνεται η ταινία σχολιάζει. Κατά την άποψη μου η ταινία απευθύνεται στους ανθρώπους για τους οποίους τα αισθήματα ενοχής έχουν κάποια σημασία, διότι η ύπαρξη αυτού του αισθήματος όπως και της συνειδήσεως επιτρέπουν στον κόσμο να βρίσκουν την ισορροπία τους.Ο σκηνοθέτης Πάβελ Λογγίν που για πρώτη φορά ασχολήθηκε με εκκλησιαστικό θέμα παρατηρεί:Ο θεατής αυτής της ταινίας είναι ο βασανισμένος άνθρωπος που δεν έχασε την ελπίδα να βρει το νόημα της ζωής.
Ακόμη μια δυνατή ταινία από τον μοσχοβίτη αρχιμάστορα Pavel Lounguine [Taxi blues, Luna park]. Το Νησί [Ostrov, 2006, 112'] επαναπροσδιορίζει την πίστη ως ιδανικό, απομονώνοντάς την σ' ένα ερημίτικο υποβλητικό και υγρό περιβάλλον. Μακριά από δόγματα και θέσφατα. Γυμνή απέναντι στις ενοχές, τις προσωπικές αμαρτίες και τα σφάλματα προς τον συνάνθρωπο. Ο Ταρκόφσκι κι ο Ρουμπλιώφ, ο Κανιέφσκι και η Μια Ανεξάρτητη Ζωή του, ο 41ος Παράλληλος και η υπερβολή, μπολιάζουν το κάδρο. Ανορθόδοξες οπτικές, τακτικές και ιδέες που αποικοδομούν το μακρινό παρελθόν και σταλάζουν γαλήνη στην ψυχή, λυτρώνοντάς την από τα δεσμά και τις ενοχές.

Πρωταγωνιστούν:
Dmitriy Dyuzhev, Petr Mamonov