ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται Celui Qui Doit Mourir 1957


Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με τους: Μορίς Ρονέ, Πιέρ Βανέκ,Μελίνα Μερκούρη, Τζο Ντασέν

"Στη Λυκόβρυση, ένα χωριό τής Ανατολίας, ένα παμπάλαιο έθιμο απαιτεί από τους κατοίκους να αναβιώσουν το Πάθος τού Χριστού κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα. 

Η άφιξη μιας ομάδας Ελλήνων, κυνηγημένων από τους Τούρκους, μοιράζει τη Λυκόβρυση στα δύο: ενώ ο ιερέας και οι προύχοντες αποδιώχνουν τους απόκληρους, εκείνοι που υποδύονται τους Αποστόλους και τον Χριστό προσπαθούν να τους βοηθήσουν. 

Μια άγρια πάλη αρχίζει να εξελίσσεται ανάμεσα στους πρόσφυγες, που έχουν εξαγριωθεί από την μακρά λιμοκτονία, και τους κατοίκους τού χωριού. 

Μια ιστορία με πολύ σύγχρονους απόηχους. 

Αυτό το επικό μυθιστόρημα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη (1883-1957) επανατοποθετεί την ουσία τού ευαγγελικού μηνύματος στην καρδιά τής εποχής μας."

Αποφθέγματα που ο Καζαντζάκης βάζει στο στόμα του Παπα-Φώτη:

Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, ν’ αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!

Αν ήταν να με ρωτούσαν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό, θ’ απαντούσα: ο πιο δύσκολος. 

Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, παιδί μου…

Θα βρούμε, εκεί που πάμε, το Θεό. Και θα τον βρούμε, όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει. Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.

Χαίρουμαι, άνθρωπος είμαι, όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω: τώρα θα δείξεις, παπα-Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι.

Όταν πολυσυχάσει το νερό, βουρκιάζει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή, βουρκιάζει.

Και στο πιο μικρό πετραδάκι, και στο πιο ταπεινό λουλούδι, και στην πιο σκοτεινή ψυχή, 

βρίσκεται ολάκερος ο Θεός.

ΠΗΓΗ

Ιστορία- εξέλιξη κινηματογράφου

Η πορεία του κινηματογράφου μέσα από τις ταινίες και οι καινοτομίες τους

"Δώσε μου λίγο ουρανό"

H ταινία καταπιάνεται με την κρίση και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα του διπλανού μας. Αφενός μας δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο, τις συνθήκες που μπορεί να βιώσει μια οικογένεια λόγω της ανέχειας και αφετέρου αφήνει μια νότα αισιοδοξίας μέσω της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς που είναι το κυρίαρχο και διαχρονικό μήνυμα της ταινίας. 
Οι μαθητές καταφέρνουν να μας διδάξουν πως με απλούς και σχεδόν ανέξοδους τρόπους μπορούμε-εφόσον σκύψουμε για λίγο πάνω από τα προβλήματα του «πλησίον» μας- να βοηθήσουμε κάνοντας διπλό καλό. Τόσο στον διπλανό μας, όσο και στην ψυχή μας. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της προσφοράς.
Το σενάριο και σ' αυτή την ταινία είναι μαθητικής εμπνεύσεως και συγκεκριμένα αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς 4 μαθητριών.

Απέσπασε το 3ο βραβείο Β/θμιας Εκπ/σης στον 4ο πανελλήνιο διαγωνισμό μαθητικών ταινιών μικρού μήκους «Ένας πλανήτης ... μια ευκαιρία», που συνδιοργανώνουν η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.