Ο Emir Kusturica με το πληθωρικό του στυλ και τις τσιγγάνικες μουσικές του, στο «Blue Gupsy», περιγράφει την αποφυλάκιση του ανήλικου από το αναμορφωτήριο. Για τα «γυφτάκια», τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, η «ασφάλεια» της φυλακής με τους σκληρούς κανόνες της, υπερτερεί από την ζούγκλα της καθημερινότητας στα χέρια ενός μέθυσου, χωρίς όρια, πάτερα.
JONATHAN (ALL INVISIBLE CHILDREN - Ελληνικοί υπότιτλοι)
Το όνειρο ενός βετεράνου φωτογράφου, που συσσώρευσε τις τραυματικές εικόνες στο ασυνείδητό του.
Ο κουρασμένος φωτορεπόρτερ, ο «περαστικός», από τις εμπόλεμες περιοχές του κόσμου, αυτός που καταγράφει τον ανθρώπινο πόνο, μέσα στο φακό του, αλλά που δεν κάνει τίποτα για να επουλώσει τις πληγές, που βλέπει μπροστά στα μάτια του, στα όρια της τρέλας, γυρνάει στο παρελθόν του και σε ένα οδοιπορικό μέσα από το δάσος της μνήμης του, προσπαθεί, να συμφιλιώσει το χθες με το σήμερα. Τον παιδικό αυθορμητισμό με την ενήλικη υστεροβουλία.
O διεθνούς φήμης φωτογράφος, Υann Arthur-Bertrand, κάνει το ξεχωριστό σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το ντοκιμαντέρ περιβαλλοντολογικής συνείδησης, παραγωγής Luk Besson και σε αφήγηση Glenn Close. Γυρισμένο σε 54 χώρες, 120 τοποθεσίες για πάνω από 217 μέρες, η ταινία «HOME» παρουσιάζει τα μεγάλα θαύματα του πλανήτη Γη με μία εξ ολοκλήρου εναέρια λήψη.
Έτσι μας παρέχεται η μοναδική ευκαιρία να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες του συνεχώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος από μία εντελώς νέα οπτική γωνία. Στα 200.000 χρόνια της μάνας-γης μας, η ανθρωπότητα έχει ανέλπιστα ταράξει την λεπτεπίλεπτη ισορροπία της. Κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι έχουμε λιγότερο από δέκα χρόνια περιθώριο για να αλλάξουμε τα καταναλωτικά μας πρότυπα και να αντιστρέψουμε την τάση αυτή, πριν η καταστροφή να είναι ανεπανόρθωτη.
Αφού δημιουργήθηκε με σκοπό να εμπνεύσει τη δράση και να ενθαρρύνει την επιχειρηματολογία με κριτική σκέψη, το «HOME» θέτει την προοπτική πως αν δεν δράσουμε γρήγορα, διακινδυνεύουμε να χάσουμε το μόνο σπιτικό που θα έχουμε ποτέ...
Ο κύριος Πασκάλ είναι ένας νέος δάσκαλος που συγκρούεται με την έλλειψη ενδιαφέροντος των μαθητών του και αποφασίζει να αλλάξει ριζικά τις διδακτικές του μεθόδους. Η μικρή του όμως επανάσταση αφήνει αρνητικές εντυπώσεις σε γονείς και παράγοντες της περιοχής.
Ουσιαστικά πρόκειται για την κινηματογραφική προσέγγιση των πρώτων χρόνων της εκπαιδευτικής πορείας του γνωστού παιδαγωγού Σελεστέν Φρενέ, κοντά στο 1920, ο οποίος οικοδόμησε ένα σύστημα παιδαγωγικών αρχών με έμφαση στη χειρωνακτική εργασία, την παραγωγική δραστηριότητα και την ελεύθερη έκφραση των παιδιών, ενώ ο ρόλος του εκπαιδευτικού θα ήταν να δημιουργεί «σκαλωσιές» ώστε τα παιδιά να φτάνουν από μόνα τους στη γνώση.
Οι πρωτοπόρες μέθοδοί του προκάλεσαν αντιδράσεις, κυρίως της Καθολικής Εκκλησίας, οι οποίες είχαν αρνητικές συνέπειες στο εκπαιδευτικό του έργο αναγκάζοντας τον να αποχωρήσει από την δημόσια εκπαίδευση.
Η ταινία στηρίζεται κυρίως στις σημειώσεις της γυναίκας του Φρενέ - Ελίζας, γυρίστηκε το 1949, έχει πάρει 30 διεθνή βραβεία και υιοθετήθηκε από την Κινηματογραφική Επιτροπή του ΟΗΕ «ως έργο τέχνης» που αποτελεί ύμνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς στην τελευταία της σκηνή «εικονογραφεί» με εξαιρετικό τρόπο μια από τις πλευρές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. ΠΗΓΗ
Η δεκάχρονη Γουάντζντα είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το πράσινο ποδήλατο που λαχταρά. Τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει όμως είναι πολλά, με σημαντικότερο το ότι στη Σαουδική Αραβία θεωρείται ανήθικο για τις γυναίκες να κάνουν ποδήλατο. Η Wadjda (Waad Mohammed) είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι που μένει σε ένα προάστιο του Ριάντ, της πρωτεύουσας της Σαουδικής Αραβίας. Αν και ζει περιτριγυρισμένη από ένα συντηρητικό περιβάλλον, έχει αστείρευτο κέφι, είναι πολυμήχανη και συνεχώς προκαλεί τα όρια του επιτρεπτού. Έχει ερωτευτεί ένα πράσινο ποδήλατο και αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να το αποκτήσει. Στο δρόμο της θα βρει πολλά εμπόδια αλλά δεν θα το βάλει κάτω. Ακόμα και αν στη χώρα της θεωρείται ανήθικο για ένα κορίτσι να κάνει ποδήλατο! Ένας κινηματογραφικός άθλος, το «Wadjda» είναι η πρώτη ταινία γυρισμένη εξ ολοκλήρου στη Σαουδική Αραβία, και την οποία μάλιστα σκηνοθέτησε γυναίκα. Και όλα αυτά σε μία χώρα όπου έχει απαγορευθεί η λειτουργία κινηματογράφων εδώ και 30 χρόνια και όπου απαγορεύεται στις γυναίκες να ψηφίζουν και να οδηγούν ακόμα και ποδήλατο. Σκηνοθεσία Χάιφα Αλ-Μανσούρ με τους: Γουάαντ Μοχάμεντ, Ρεέμ Αμπντουλάχ, Σουλτάν Αλ Ασάφ
*«Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελίωδη (1986) / Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης / Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου / Πρωταγωνιστούν: Δήμος Αβδελιώδης Γιάννης Αβδελιώδης Νίκος Μιοτέρης Μαρίνα Δεληβοριά Τάκης Αγόρης
Σε ένα καλοκαίρι που διαδραματίζεται μακριά από τα παράλια, σε μια Χίο που αφήνει τα χέρια της να κολλάνε από τη μαστίχα που τρέχει σαν δάκρυ από τα «πληγωμένα» μαστιχόδεντρα και ένα δάσος που για ένα παιδί μοιάζει με μια ζούγκλα στην οποία μπορεί να κρυφτεί και να εγκλωβιστεί με το ίδιο ρίσκο να μείνει για πάντα παγιδευμένο μέσα στην ευλογημένη οργή της ίδιας της φύσης, το «Δέντρο που Πληγώναμε» είναι μια πράξη (κινηματογραφικής) ελευθερίας.
Δεν είναι μόνο η απελευθέρωση ενός πουλιού που έχει παγιδευτεί στα κλαδιά των δέντρων σε μια από τις σκηνές που δύσκολα ξεχνάς όταν την έχεις δει όταν είσαι παιδί, αλλά μια συνολική αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει ταυτόχρονα από την παιδική ανεμελιά και το φυσικό τοπίο - δύο δυνάμεις που ενώνουν την ισχύ τους μαζί με την κινηματογραφική αδεία του Αβδελιώδη σε ένα μικρό έπος για το τι σημαίνει να γίνεσαι πιο δυνατός από τις ίδιες τις «πληγές» σου.
Στην ταινία ένας δωδεκάχρονος μαθητής ο Ηλίας Συλαΐδης που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού.
Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του.
Ο μικρός Ηλίας είναι πια ταυτισμένος με την εφημερίδα του. Κανείς πια δεν τον φωνάζει με τ' όνομά του, αλλά τον αποκαλούν "Ψύλλο".
Ο Ψύλλος «είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου, είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά» γράφει σε κάποιο φύλλο της εφημερίδας του. Ο Ψύλλος «είναι επίσης μια απόπειρα για ονειροπόληση, αισιοδοξία κι ελπίδα -το τσίμπημα στην κοιμισμένη ευαισθησία μας. Είναι πάνω απ' όλα η ομορφιά των αθώων παιδικών ματιών».
Τα βραβεία και οι διακρίσεις της
«Ο Ψύλλος» έχει βραβευτεί ως η Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία για Παιδιά και Νέους τη διετία 1989-1990, 1o βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους στο 41o Φεστιβάλ Βερολίνου το 1991, το 1o βραβείο στο 8o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγο το 1991, το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου από την Ένωση Ιρλανδών Σεναριογράφων στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπέλφαστ το 1992, το 1o βραβείο στο Βαλκανικό Φεστιβάλ Σόφιας το 2000, το 1o βραβείο στο Φεστιβάλ «Du grain a moudre» στη Χάβρη το 2001.
"Στη Λυκόβρυση, ένα χωριό τής Ανατολίας, ένα παμπάλαιο έθιμο απαιτεί από τους κατοίκους να αναβιώσουν το Πάθος τού Χριστού κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Η άφιξη μιας ομάδας Ελλήνων, κυνηγημένων από τους Τούρκους, μοιράζει τη Λυκόβρυση στα δύο: ενώ ο ιερέας και οι προύχοντες αποδιώχνουν τους απόκληρους, εκείνοι που υποδύονται τους Αποστόλους και τον Χριστό προσπαθούν να τους βοηθήσουν.
Μια άγρια πάλη αρχίζει να εξελίσσεται ανάμεσα στους πρόσφυγες, που έχουν εξαγριωθεί από την μακρά λιμοκτονία, και τους κατοίκους τού χωριού.
Μια ιστορία με πολύ σύγχρονους απόηχους.
Αυτό το επικό μυθιστόρημα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη (1883-1957) επανατοποθετεί την ουσία τού ευαγγελικού μηνύματος στην καρδιά τής εποχής μας."
Αποφθέγματα που ο Καζαντζάκης βάζει στο στόμα του Παπα-Φώτη:
Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, ν’ αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!
Αν ήταν να με ρωτούσαν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό, θ’ απαντούσα: ο πιο δύσκολος.
Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, παιδί μου…
Θα βρούμε, εκεί που πάμε, το Θεό. Και θα τον βρούμε, όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει. Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.
Χαίρουμαι, άνθρωπος είμαι, όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω: τώρα θα δείξεις, παπα-Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι.
Όταν πολυσυχάσει το νερό, βουρκιάζει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή, βουρκιάζει.
Και στο πιο μικρό πετραδάκι, και στο πιο ταπεινό λουλούδι, και στην πιο σκοτεινή ψυχή,
H ταινία καταπιάνεται με την κρίση και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα του διπλανού μας. Αφενός μας δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο, τις συνθήκες που μπορεί να βιώσει μια οικογένεια λόγω της ανέχειας και αφετέρου αφήνει μια νότα αισιοδοξίας μέσω της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς που είναι το κυρίαρχο και διαχρονικό μήνυμα της ταινίας. Οι μαθητές καταφέρνουν να μας διδάξουν πως με απλούς και σχεδόν ανέξοδους τρόπους μπορούμε-εφόσον σκύψουμε για λίγο πάνω από τα προβλήματα του «πλησίον» μας- να βοηθήσουμε κάνοντας διπλό καλό. Τόσο στον διπλανό μας, όσο και στην ψυχή μας. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της προσφοράς. Το σενάριο και σ' αυτή την ταινία είναι μαθητικής εμπνεύσεως και συγκεκριμένα αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς 4 μαθητριών.
Απέσπασε το 3ο βραβείο Β/θμιας Εκπ/σης στον 4ο πανελλήνιο διαγωνισμό μαθητικών ταινιών μικρού μήκους «Ένας πλανήτης ... μια ευκαιρία», που συνδιοργανώνουν η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Μια
ταινία που αναδεικνύει τη σημαντικότητα της σχέσης εκπαιδευτικού και μαθητή, το
διορθωτικό ρόλο που μπορεί να έχει το σχολείο, απέναντι στην οικογένεια και την
κοινότητα.
Ένας
εκπαιδευτικός που μπορεί να εμπνεύσει και να εμπνευστεί από τους μαθητές του,
μπορεί και να τους βοηθήσει να αναπτύξουν την αυτοεκτίμηση τους, το αίσθημα ότι
μπορούν να τα καταφέρουν. Κανένας δεν είναι καταδικασμένος αν κάποιος πιστέψει
σε αυτόν, και αυτός πιστέψει στον εαυτό του.
Ο
παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού θα πρέπει να είναι πάνω, πολλές φορές, από
τον εκπαιδευτικό ρόλο, και το σχολικό σύστημα θα πρέπει να ενισχύσει τις
δεξιότητες και τις ικανότητες του παιδιού να το βοηθήσει να πιστέψει στον εαυτό
του και να πατήσει γερά στα πόδια του.
Η ταινία βοηθά
να κατανοήσουμε τι χρειάζονται τελικά τα παιδιά του "τελευταίου
θρανίου" και τι θέλουν να μας πουν, με την σιωπή τους και την απομόνωσή
τους.
¨Ένας
νέος και άπειρος δάσκαλος ο Άρης Σιούτης, αναλαμβάνει την έκτη τάξη
ενός δημοτικού σχολείου στην Αθήνα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες την
προσοχή του τραβάει ένας πολύ αδύναμος μαθητής, ο Λευτέρης.
Σιγά-σιγά, ο
δάσκαλος ανακαλύπτει ότι ο Λευτέρης είναι πολύ ευαίσθητο παιδί, με ιδιαίτερες
ικανότητες και έχει μάλιστα συναρμολογήσει μόνος το ποδήλατό του.
Παρά την
αντίθετη γνώμη του διευθυντή του σχολείου, αλλά και τις αντιρρήσεις του
ευρύτερου περιβάλλοντος, αποφασίζει να τον βοηθήσει.
Αρχίζει να του
κάνει ιδιαίτερα μαθήματα, του μαθαίνει τις αριθμητικές πράξεις και ανάγνωση,
και τον ορίζει ταμία στην έκθεση σχολικού βιβλίου. Μια μέρα που ο Άρης είναι
άρρωστος και απουσιάζει από την τάξη, επιστρέφει ο παλιός δάσκαλος κι ο
Λευτέρης ξαναγίνεται ο περίγελος των συμμαθητών του.
Απελπισμένος
εγκαταλείπει το σπίτι του και ξεκινάει για τον Πλαταμώνα, για να συναντήσει τον
παππού του. Στην παραλία τον βρίσκει ο Άρης που προσπαθεί να τον κάνει να
ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. ΠΗΓΗ
Το Λύκειο μας συμμετείχε στις 27 Φεβρ. 2016 στο 2ο
πανελλήνιο μαθητικό συνέδριο « Η θεολογία διαλέγεται με τον σύγχρονο κόσμο» με τη
ταινία μικρού μήκους «Ανεπιθύμητη
εγκυμοσύνη», η οποία προέκυψε μέσα από την ερευνητική εργασία «Η μικρή
έβδομη τέχνη».
Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στη Θεσ/νίκη στο αμφιθέατρο «Μ. Μερκούρη» του βυζαντινού μουσείου.
….μέσα από
μαρτυρίες
«Μ’ έβαλαν σ’ εκείνο το ίσιο κρεβάτι. Άσπρο σεντόνι, άσπρο ταβάνι,
άσπρη μπλούζα του γιατρού. Φοβόμουν. Αισθανόμουν το τσίμπημα της βελόνας κι
έτσι, καθώς ένιωθα να χάνομαι στο κενό, σκέφτηκα πως τίποτα δε με νοιάζει πια.
Ξαναβρήκα τον εαυτό μου σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Προσπάθησα να σηκωθώ. Ζαλιζόμουν
και πονούσα. Η νοσοκόμα θέλησε να με ησυχάσει. Την έπεισα πως είμαι καλά,
ντύθηκα κι έφυγα σαν κυνηγημένη. Το άλλο πρωί πήγα στο πανεπιστήμιο. Επτά μήνες
αργότερα θυμάμαι εκείνο το χαμένο μωρό. Μεγαλώνει δίπλα μου σαν σκιά χωρίς να
το βλέπει κανείς εκτός από μένα».
Η ταινία βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, την ανώτατη διάκριση του φεστιβάλ των Κανών.
Θέμα της αποτελεί μία σχολική τάξη, σε ένα γυμνάσιο ενός γαλλικού προαστίου του Παρισιού και επικεντρώνεται στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ένα πρωτοποριακό καθηγητή και τους μαθητές του. Γι αυτό τον λόγο θεωρούμε ότι το «Ανάμεσα στου τοίχους» είναι μια ταινία που θα πρέπει να δουν όλοι οι μαθητές και καθηγητές των ελληνικών σχολείων.
Στις 27/01/2016 και στα πλαίσια της ερευνητικής εργασίας
(project) με τίτλο: "Η μικρή έβδομη
τέχνη " του σχολείου μας, με υπεύθυνο καθηγητή τον κ. Μπάλτο Ιωάννη ΠΕ
01, έγινε ενημερωτική επίσκεψη από τον σκηνοθέτη
– σεναριογράφο της πόλης μας Nίκο Καλλαρά (Πτυχιούχο της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης
Λυκούργου Σταυράκου - Ειδίκευση: Σκηνοθεσία).
Ο σκηνοθέτης
μέσα σε ένα δίωρο (που αποδείχθηκε λίγο) ανέπτυξε στους μαθητές τις βασικές αρχές δημιουργίας
σεναρίου, τις βασικές αρχές σκηνοθεσίας, τα είδη των πλάνων, τις γωνίες λήψης
και τις κινήσεις κάμερας.
Οι
μαθητές της ερευνητικής εργασίας παρακολούθησαν με πολύ ενδιαφέρον την
ενημέρωση του σκηνοθέτη, έδειξαν τις υλοποιημένες (μέχρι στιγμής) ταινίες τους,
ενώ εξέφρασαν την ευχή για μια δεύτερη ενημερωτική επίσκεψη.
-1ο ΓΕΛ Κερατσινίου/1ο Βραβείο CameraZizanio 2015.
Ο Χάρης είναι ένας έφηβος, μέτριος μαθητής, διαφορετικός από τους συμμαθητές του, κλεισμένος στον εαυτό του αλλά με ταλέντο στη ζωγραφική. Οι γονείς και το σχολείο τον
πιέζουν και τον απορρίπτουν κάνοντας τα πάντα... για να σβήσουν τις ζωγραφιές του Χάρη…
Το 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου με την ταινία "Τι Τους Νοιάζει" απέσπασε δύο βραβεία στο φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας ''Camera Zizanio'' 2015, για παιδιά και νέους.
Ταινία μικρού μήκους των μαθητών του 20ου ΓΕΛ Αθήνας
3o βραβείο στο ευρωπαϊκό διαγωνιστικό τμήμα της 15ης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας του Κάμερα Ζιζάνιο 2015, Κατηγορία 13-16.
Βραβείο "Εγγραματισμού στα Μέσα" της Εκπαιδευτικής Tηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας, 2015.
Βραβείο "Νίκου Καβουκίδη" από την κριτική επιτροπή του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος του Κάμερα Ζιζάνιο 2015.
Σύνοψη:
Ο Νίκος, ο Μαξ και η Δήμητρα είναι συμμαθητές αλλά όχι φίλοι.
Ένα μεσημέρι Παρασκευής βρίσκονται ξαφνικά κλειδωμένοι μόνοι τους στο σχολείο μαζί με ένα βιβλίο φιλοσοφίας.
Φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να γνωριστούν λίγο καλύτερα...
