Όταν η Νορά βλέπει ότι ο αδερφός της Αμπέλ πέφτει θύμα bullying από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Όμως ο Αμπέλ της ζητά να μην πει τίποτα. Παγιδευμένη ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο των παιδιών, η Νορά προσπαθεί να βρει τη θέση της.
Το Playground είναι, σε πρώτο στάδιο, μια ταινία που πρέπει απαραιτήτως να παρουσιάζεται στα σχολεία και να την ακολουθούν πολύωρες συζητήσεις. Ακριβώς λόγω της βιωματικής της φύσης μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα από διδακτικά βίντεο και κατηχήσεις – ανεξαρτήτως ηλικίας, σε κανέναν δεν αρέσει να του κουνάνε το δάχτυλο. Σε δεύτερο στάδιο είναι μια σύνθετη δημιουργία που ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός φεστιβαλικού θεάματος, προβληματίζει, «ψυχαγωγεί» μέσω της αισθητικής της –προσοχή, δεν «διασκεδάζει»‒ και πετυχαίνει έναν από τους βασικούς στόχους του σινεμά: να αφουγκραστούμε τον κόσμο γύρω μας, να ανακαλέσουμε προσωπικές μας εμπειρίες, να ξορκίσουμε τραύματα που απωθούμε και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε στους άλλους γύρω μας και κατ’ επέκταση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Το Ντοκιμαντέρ πραγματεύεται τον εθισμό στο Διαδίκτυο και ειδικά τη περίπτωση διαδικτυακών παιχνιδιών. Η εκπομπή περιλαμβάνει μαρτυρίες ασθενών από την Ελλάδα, Γερμανία και Ολλανδία. Θεωρούμε ότι αξίζει να παρακολουθήσετε αυτήν την αξιόλογη προσπάθεια που στόχο έχει να φέρει στο προσκήνιο αυτό το σημαντικό πρόβλημα Δημόσιας Ψυχικής Υγείας.
Ταινία σταθμός: Η πρώτη που καταγράφει τα προβλήματα της εποχής της στην δημόσια εκπαίδευση και καταδεικνύει τις σχέσεις μαθητών– καθηγητών.
Υπόθεση:
Ο κύριος Νταντιέρ διορίζεται σε ένα υποβαθμισμένο και κακόφημο δημόσιο σχολείο αρρένων, όπου κουμάντο κάνουν κάποιες μαθητικές συμμορίες και όχι οι δάσκαλοι. Οι νέοι μαθητές του δεν είναι απλά αδιάφοροι και ανυπάκουοι, αλλά και επικίνδυνοι για τη σωματική ακεραιότητα των δασκάλων. Ο δάσκαλος βρίσκεται αντιμέτωπος τόσο με τους τραμπουκισμούς κάποιων νταήδων μαθητών, όσο και με την εχθρική αδιαφορία της διεύθυνσης που είναι εξίσου αν όχι περισσότερο κυνική.
Το σχολείο γίνεται πεδίο μάχης, όπου μεταξύ μαθητών και δασκάλων μαίνεται ένας πόλεμος χωρίς κανόνες. Αν και στη Ζούγκλα του Μαυροπίνακα δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα ροκ τραγούδι, το Rock Around The Clock των Bill Haley & The Comets, (και αυτό στους τίτλους αρχής), αυτό στάθηκε αρκετό ώστε η ταινία να μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου ως αυτή που λάνσαρε αποφασιστικά τη μόδα του ροκ εν Ρολ τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, δημιουργώντας την εικόνα μιας επικίνδυνης νεανικής μουσικής με τους δικούς της κανόνες. Κι αυτό γιατί η σύνδεση ανάμεσα στη μουσική αυτή και τη νεανική εξεγερτική διάθεση ήταν αναπόφευκτη, καθιστώντας το ροκ εν Ρολ ως ήχο της αμφισβήτησης.
Σύντομη κριτική:
Μια ταινία, η οποία εν έτη 1955 ήθελε να επιστήσει την προσοχή στο πρόβλημα που είχε ανακύψει στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή με τους ανήλικους εγκληματίες. Η πρώτη που καταγράφει τα προβλήματα της εποχής της, στην δημόσια εκπαίδευση και καταδεικνύει τις σχέσεις μαθητών – καθηγητών. Καταγράφει τον αστικό μικρόκοσμο μιας σκληρής γειτονιάς, τις κοινωνικές προεκτάσεις που οδηγούν τα παιδιά σε θύματα ουσιαστικά, την ωμή έξαρση της βίας, αλλά και το έργο των δασκάλων, που κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τους διχάζει και τους οδηγεί σε γενικευμένα συμπεράσματα, που δεν είναι πάντα σωστά. Θεωρείται και δικαιολογημένα, σαν ταινία – σταθμός σε αυτό το είδος, με το οποίο καταπιάστηκαν μετέπειτα πάρα πολλοί κινηματογραφιστές και στο οποίο επένδυσαν τα μεγαλύτερα Αμερικάνικα στούντιο. Γυρίστηκαν δεκάδες τέτοια φιλμ, από το 1955 μέχρι και πριν μερικά χρόνια. Άλλα μπορεί κανείς να τα δει σαν ρεαλιστικές απεικονίσεις, κι άλλα σαν κάτω του μετρίου. Αυτό όμως, «Η ζούγκλα του μαυροπίνακος », όπως προβλήθηκε για πρώτη φορά στην χώρα μας, ήταν μακράν το κορυφαίο.
Στην ταινία του Μπρουκς, κάνει την εμφάνιση του ως μαθητής (άκρως σκεπτόμενος για τη βία που επικρατεί) ο Σίντνει Πουατιέ, ο οποίος μια δεκαετία μετά θα πάρει τη θέση του… καθηγητή, στην ταινία “Στον κύριο μας με αγάπη”.
Επίδραση/Διακρίσεις:
Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση κατά την πρώτη διανομή της το 1955, κερδίζοντας 4 υποψηφιότητες στα Όσκαρ, την απαγόρευσή της σε πολλές πολιτείες της Αμερικής που ανησυχούσαν τόσο για την πρόκληση βίαιων επεισοδίων όσο και για την έλλειψη φυλετικής καθαρότητας που χαρακτήριζε την ταινία, τη λογοκρισία της ως “ακατάλληλη” στην Αγγλία, όπου οι νεαροί θεατές έσκιζαν με ξυράφια τα καθίσματα των κινηματογραφικών αιθουσών κατά την προβολή της, την απαγόρευσή της από την κυβέρνηση Αϊζενχάουερ να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Βενετίας, αλλά και 8 εκατομμύρια δολάρια παγκόσμια κέρδη ως το 1957.
Οι παραγωγοί της ταινίας, για να αποφύγουν να χαρακτηριστούν ως υπερασπιστές της βίας, πρόσθεσαν στην αρχή της ταινίας το εξής γραπτό μήνυμα: Είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι για την εγκληματικότητα που βράζει στα σχολεία μας... Πιστεύουμε ότι η ενημέρωση της κοινής γνώμης είναι το πρώτο βήμα για τη λύση κάθε προβλήματος.
Παρουσίασαν έτσι την ταινία αυτή ως μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση για αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα που θα αντιμετώπιζαν τα τότε σοβαρά προβλήματα του “τεντιμποϊσμού” και του βανδαλισμού.
Τα θέματα που έθιξε η "Ζούγκλα του Μαυροπίνακα αποτελούν ακόμη και σήμερα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα και ιδιαίτερα στο σχολείο της κρίσης,
Τα ερωτήματα και αντιπαραθέσεις των καθηγητών στην ταινία συνεχίζονται…
Ο Γαλιλαίος
αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία της επιστήμης.
Το Ίδρυμα Ευγενίδου αποδίδει τον δικό του φόρο τιμής στον σπουδαίο μαθηματικό
και αστρονόμο με τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ «Γαλιλαίος: Η Μάχη στην Αυγή της
Σύγχρονης Επιστήμης».
Η Ιταλία της
Αναγέννησης ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς για την περίοδο που οι
ιστορικοί ονομάζουν «Επιστημονική Επανάσταση». Σε αυτό το ντοκιμαντέρ
παρουσιάζεται η ζωή και το έργο του Γαλιλαίου, οι διαμάχες του και το κοινωνικό
πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδείχτηκε. Ο Γαλιλαίος χρησιμοποίησε μια νέα μέθοδο
στη φυσική φιλοσοφία και στην αστρονομία βασιζόμενος τόσο στα μαθηματικά και
στο πείραμα, όσο και στις κοινωνικές και πολιτικές του συμμαχίες. Η αλήθεια του
μαθηματικού και αστρονόμου Γαλιλαίου ήρθε σε σύγκρουση με την αλήθεια των
σημαντικότερων φιλοσόφων του 17ου αιώνα και η σύγκρουση αυτή υπήρξε κομβική για
ένα πλήθος αλλαγών.
Βραβείο
Ειδικής Μνείας, στο 8o Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικών Ταινιών της Αθήνας
(2014).
Special Mention Award, 8th Athens International
Science Film Festival (2014).
«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζούσε ένα αγόρι. Διαφορετικό από όλα τα άλλα. Τον έλεγαν Ευτύχη. Ολα κυλούσαν ήρεμα στη ζωή του ώσπου κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ένα γεγονός έγινε η αιτία για να δει τη ζωή με άλλα μάτια.
Τότε, του αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό. Η λύση σε ένα γρίφο που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να λύσουν εδώ και χιλιετίες. Του αποκαλύφθηκε τ ο ν ό η μ α τ η ς ζ ω ή ς. Ο Ευτύχης τώρα ξέρει πως η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από στιγμές μικρές, ασήμαντες, αδιόρατες στιγμές.
Οπως το να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα. Να ονειρεύεσαι. Να ξυπνάς από το τραγούδι ενός σπουργιτιού, πάνω σε φρεσκοπλυμμένα μυρωδάτα σεντόνια. Δίπλα σε κάποιον που αγαπάς, να τον αγγίζεις, να τον μυρίζεις.
Να αισθάνεσαι το ζεστό νερό να πέφτει με δύναμη στο πρόσωπό σου. Το σπίτι να γεμίζει μυρωδιά από φρεσκοψημένο κέικ. Να κρατάς μια ζεστή κούπα όταν έξω κάνει κρύο. Να κόβεις ένα λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο. Να νιώθεις τον δροσερό φθινοπωρινό άνεμο να σου χτυπάει το πρόσωπο. Να αισθάνεσαι ελαφρύς και άδειος από σκέψεις, μέσα στην απόλυτη ηρεμία. Κάτω από το νερό.
Να συνεχίζεις να κάνεις πράγματα που έκανες μικρός. Οταν όλοι τρέχουν κάτω από τις ομπρέλες, εσύ να στέκεσαι κάτω από τη βροχή. Να περπατάς ξυπόλητος άνω στο φρεσκοβρεγμένο, δροσερό γρασίδι. Να βγάζεις βόλτα ένα μπαλόνι. Να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, πως μια πασχαλίτσα είναι ένας καλός οιωνός. Να μη φοβάσαι. Να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου.
Να ακούς τα κύματα να σκάνε στην ακτή. Να νιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να σου ψιθυρίζει κάποιος ένα μυστικό. Να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα, ακόμα κι αν οι άλλοι ξέρουν πως... δεν μπορείς να το δεις». ΠΗΓΗ
